Ja [rozentuzjazmowana]: Nie uwierzysz! Piszę dziś zadanie na tablicy i słyszę za plecami komentarze grupy – „o, jakie fajne”, „ty, to nawet ciekawe”. Ale miło!
On: Jesteś pewna, że komentowali to, co pisałaś, a nie coś w smartfonach?
Bu 😛
Pamiętacie Romea di Caprio i Julię Danes?
Oglądałam jako nastolatka, z pewnym buntem pod tytułem „tjaaa, ktoś udaje, że lektura szkolna może być atrakcyjna”. O dziwo, była. W sumie sztuki powinny być właśnie oglądane a nie czytane. Taki był wtedy trend, zapoczątkowany chyba przez Kenntha Branagha – wykorzystanie współczesnych realiów w tradycyjnej sztuce. Tu dodatkowo teledyskowy montaż. Clare Danes do dzisiaj kojarzę głównie z roli w tym filmie.
Oglądam go teraz, właśnie leci w Canal +, ciekawa swoich wrażeń po dwudziestu latach. I przyszła mi do głowy taka refleksja, widząc ‚ziomów z domu Montekich i Capulettich’ – historia zatoczyła koło – dzisiaj młodzieżowym językiem jest często freestyle, nieraz z wymyślnymi słowami i całkiem poetycki, wraca popularność gwar. Dziesięciogłoskowiec Szekspirowski może brzmieć wręcz cool! (chciałam znaleźć dobre porównanie z jakąś piosenką hiphopową, ale właściwie możecie zrobić to sami) 🙂
A Wy lubicie takie uwspółcześnianie klasycznych dzieł?
PS. Przyszła mi na myśl polska wersja Romea i Julii – Jedna rodzina to prawicowcy „brońcie krzyża”, druga to starzy aparatczycy PZPR. Ale ktoś już na to wpadł, była taka sztuka w Teatrze TV.
On: No, jadę jutro między innymi na ulicę Promienną.
Ja: Ładna nazwa, ciekawe, czy jest tam tak ładnie.
On: Dobrze, że nie Popromienna.
😛
On: Źle się czułem i wziąłem Twój węgiel. Ale jakoś nie pomógł.
Ja: Który, ten do rozgryzania czy w kapsułkach?
On: W kapsułkach.
Ja: No, bo ten to do dupy jest.
On: O kurczę, a ja przyjąłem doustnie…
Ja: Nieeee, nie w tym sensie!
😀
Kolega przewodnik opisał taką sytuację: oprowadzał wycieczkę szkolną po mieście, gdy jeden z dzieciaków zaczął wykrzykiwać hasła przeciw imigrantom. Kolega zwrócił uwagę nauczycielkom, żeby spacyfikowały gagatka, przynajmniej usuwając go z jego pola słyszenia. Młody po wycieczce przeprosił na głupie zachowanie. A ja zaczęłam się zastanawiać nad komentarzami „pewnie to i tak nic nie pomogło”. Czyżby?
Kiedy jedenastolatek wykrzykuje „precz z imigrantami” na wycieczce szkolnej, pewnie próbuje zwrócić na siebie uwagę, popisać się przed kolegami, przetestować dorosłych. Dobrze zrobił kolega nie wdając się w dyskusje, każąc po prostu zabrać dzieciaka z jego widoku. Granica została postawiona.Gorzej, gdy podobnie zachowuje się osoba 10 lub 20 lat starsza. Nieraz zdarza mi się słuchać lub czytać prace studenta wyższej dobrej uczelni państwowej, w dodatku na kierunku związanym bezpośrednio ze współpracą międzynarodową. Niektórzy machają ręką, że po co reagować, że to nic nie zmieni, szkoda czasu i za późno na wychowywanie.
NIE. Tak jak otoczak jest kształtowany wiele lat przez minimalne, wielokrotne turlanie, tak człowieka kształtują mikrosytuacje. Brak reakcji też jest działaniem – potwierdzającym słuszność pewnych zachowań. Reaguję. Proszę o uzasadnienie swoich poglądów, każę wizualizować konieczność prowadzenia negocjacji handlowych z „brudasem”, uświadamiam,jak odbierany jest wulgarny napis na koszulce. Może nie zmienię jego/jej poglądów, ale jest to ten miniszlif w dobrym kierunku.
Kilka minut temu przejeżdżałam rowerem na wieloetapowym przejściu. Obok jechała starsza pani. Zmieniło się światło na czerwone, samochód był jeszcze daleko. Pani przejechała. Kierowca zatrąbił, ja się zatrzymałam,choć teoretycznie bym zdążyła. Dwie sekundy później rozpędzona furgonetka z kolejnego przeciwnego pasa przecięła pas zieleni, zwalając słup sygnalizacyjny na starsza panią i zatrzymując się kilka metrów ode.mnie. Gdyby ten kierowca (nadgorliwy, ktoś by powiedział) nie zatrzymał mnie trąbieniem… Mikrosytuacja
A Ty reagujesz?
Ankiet badających zadowolenie klienta jest ostatnio co niemiara. Oceniamy konsultantów telefonicznych, konferencje,nauczycieli, obsługę, produkty. A co gdyby…
„Ankieta zadowolenia parafian:
Trochę może przejaskrawiłam, dla lepszego efektu, ale w sumie… czy taka ankieta nie byłaby pomocna? Nieraz miałabym ochotę skomentować kazanie, niekoniecznie negatywnie, czasem zdarzają się naprawdę celne i zmuszające do refleksji i szkoda mi, że nie można „polajkować” jak każdej innej usługi czy występu. Owszem, jest kolęda, ale wątpię, żeby uwagi przekazywane wtedy księdzu, który musi oblecieć kilkanaście mieszkań jednego wieczoru, coś dawały. Dostęp do księży jest kiepski, zresztą, powiedzmy sobie szczerze, czy poza momentami, gdy musimy coś załatwić (ślub, chrzciny, Komunia, pogrzeb), ktokolwiek szuka kontaktu z księdzem?
Podobają mi się pod tym względem zwyczaje na zachodzie Europy, gdzie na mszach pojawia się garstka ludzi, kapłan wie, że musi utrzymać ich uwagę, żeby przyszli następnym razem, żegna się z każdym przy wyjściu, porozmawia. W małych górskich miejscowościach po nabożeństwach ludzie korzystają z okazji i spotykają się na terenie kościoła na kawie i cieście. Obserwowałam też pracę pastorów, którzy w czasie kolacji rodzinnej potrafią się zerwać późnym wieczorem, bo dzwoni parafianka potrzebująca pomocy i po prostu trzeba poświęcić jej czas.
Nic dziwnego, że ojciec Mateusz ma taką oglądalność… 🙂
Oglądamy Ojca Mateusza”. Właśnie wyszli z napadu, za chwilę telefon, wezwanie do zabójstwa. Mój mężczyzna:
